Արցախի անկախության կամ, ասենք, Հայաստանի կողմից ճանաչման հարցում միշտ մեր նախագահներն ու այլ պետական գործիչներ, սկսած առաջինից, բարձրաձայնում էին, որ «աշխարհը դա անթուլատրելի է համարում» կամ «աշխարհը դա չի ընդունի, չի ճանաչի» և այլն, և այլն: Եվ միշտ «աշխարհն» էին մեր աչքը խոթում: Հիմա հարցրեք այդ ազգադավ սրիկաներին՝ ու՞ր է իրենց «աշխարհ» կոչված ուժը և ինչու՞ ոչ մի գործնական քայլի չի գնում Արցախի հայությանը փրկելու, ադրբադրջանի սանձը քաշելու, նրա ահաբեկչական ծրագրերը չեզոքացնելու հարցում: Առավել ևս, երբ նրանք ստացել են ավելին, քան երազում էին:

Երեկ հայտնի դարձավ, որ ռուսական խաղաղապահները հրաժարվել են ուղեկցել Արցախից խաղաղ բնակիչների ավտոերթը դեպի Հակարիի կամուրջ: Եվ ճի՛շտ են արել: Գնում էին, որ ի՞նչ…

ԱՐՑԱԽ երկիրը, Փոքր Սյունիք, Մեծ Հայքի տասներորդ նահանգն է։ «Արդախե», «ՈՒրդեխեե», «Արտախունի», «Արցավա» ձևերով հիշատակված է ուրարտական արձանագրություններում։ Երբեմն կոչվել է Փոքր Սյունիք, իսկ ավելի ուշ՝ հիշատակված է Խաչեն կամ Խաչենք անունով։ Արցախը հիշատակված է նաև Ղարաբաղ, Կարաբաղ, Կարաբագ անուններով։ Արցախն անցել է պատմության բազմաբնույթ քառուղիներով, որի հետևանքով Արցախին տրված անունները հնչյունակազմական ու բարբառային փոփոխությունների են ենթարկվել, սակայն արմատն ու գաղափարը մնացել են անփոփոխ։ Արցախին տրված բոլոր անունները բնիկ հայերեն արմատներ են.

Հայտնիները կոչերով որ դիմում են, ցանկանում եմ հարց տալ՝ ու՞մ եք դիմում։ Արցախի ապաշրջափակման բանալին գտնվում է Երևանի կենտրոնում։

Անցյալը միշտ չէ, որ միավորում է մարդկանց, հաճախ այն կարող է չինական պարիսպ դառնալ և ընդմիշտ կանգնել նրանց միջև:

«Կ՛ապրինք անբացատրելի զգացումներ, որոնք շատ են եւ խօսուն: Չեմ կրնար ներկայացնել անոնց ծաւալը, որպէսզի կարենաս լաւ կերպով հասկնալ մեր վիճակը Արցախի մէջ»:

Երեկ Արցախի հանրապետությունում դավաճան Նիկոլի ստվեր աշխատողին հանձնարարվել էր շարունակել Նիկոլի հանցագործությունների պարտակումը, արդարացումը, որի նպատակը ՀՀ քաղաքացիներին էլի շփոթեցնելն ու շեղելն է արդեն ընտրած իրական ուղուց (ՀՀ բնակչության 94 %-ից ավելին դեմ է Արցախն Ադրբեջանին հանձնելուն)։

Արցախում այսօր սով է, իսկ Հայոց հեռուստաալիքներով շարունակ գայթակղիչ ուտեստներ են պատրաստում ու վայելում՝ «վայ չուտողին» ասելով։

Արցախյան առաջին պատերազմի օրերին Լաչինի միջանցքը երեք տարի արգելափակված էր Ադրբեջանի կողմից, և այն բացվեց ոչ թե միջազգային հանրության, այլ մի խումբ հայ մարտիկների կողմից 1992թ. մայիսի 17-19-ը ընկած ժամանակահատվածում: